www.miedzynarodowerynki.fora.pl

janka

Acha i jeszcze jedno Smile

Mówiąc o rozprzestrzenianiu się kryzysu przez rynek międzybankowy należy wspomnieć o modelu emocji(zagrożenie-strach-niepokój-lęk-panika zarażanie). Według mnie ten model miał ogromną rolę w rozprzestrzenianiu się kryzysu, albowiem emocje odgrywają bardzo ważne znaczenie w życiu każdego człowieka. Chociaż mówi się że w świecie biznesu należy wypierać się emocji, jednak w praktyce zrobić to bardzo ciężko Confused

Więc, powstało zagrożenie(czyli m.in. upadek LM), wywołało to strach i niepokój na rynku międzybankowym, gdyż upadek dużego banku, jakim był LB nie mógł nie pozostać zauważony. Biorąc pod uwagę to, że LB posiadał dużo oddziałów w różnych państwach niepokój szybko rozsiał się po całym świecie (szczególnie głośno było w mediach, co zwiększało skalę rozprzestrzeniania się informacji).Każdy bank zaczął obawiać się o własną przyszłość(lęk) i aby zabezpieczyć się przed ewentualnym zagrożeniem zaprzestał prowadzić działalność kredytową. Wywołało to panikę na rynku i doprowadziło do efektu stadnego i nieracjonalnych zachowań. Co z kolei skutkowało zarażanie nie tylko całego rynku międzybankowego a i innych sektorów.
No jakoś tak Very Happy

Ievgenii Sinevych

Na kanał zarażania także składają się innowacje finansowe. Wśród tych innowacji można wyróżnic CDS i CDO. Ryzyko związane z kredytami hipotecznymi w USA poprzez asset backed securties, a w szczególności collateralised debt obligations czyli CDOs zostało przeniesione na inwestorów na całym świecie. Stali się oni więc zakładnikami kredytobiorców w USA. Kiedy okazało się, ze kredyty są zagrożone, i banki mają w swoich portfelach nadmierną ilość toksycznych aktywów zaczęły się pojawiać niepokojące sygnały. Przykładem ich były problemy Bear Stearns. Ale światem wstrząsnał upadek banku inwestycyjnego Lehman Brothers 15 IX 2008 roku. Lehman Brothers był zaangażowany w około 450 tysięcy transankcji na derywatach z około ośmioma tysiącami podmiotów. Wskutek tego ogromnego usieciowienia, upadek Lehman Brothers wywołał wieloaspektowe efekty. Doszło do gwałtownych spadków na rynkach akcji. I to jest kolejny kanał zarażania - rynek akcji. Spadek ich cen prowadzi do zmniejszenia konsumpcji (przy danym rozporządzalnym dochodzie). W wyniku ujawanienia skali zaangażowania w ryzykowne aktywa doszło do załamania na rynku międzybankowym. I to następny kanał zarażania. W wyniku bardzo niskiej płynności na rynki międzybankowym, pojawiły się ogromne problemy z pozyskaniem kredytów. Dodatkowo, spadek wartości CDOs, i w rezultacie niemożność wykorzystania ich jako zabezpieczenia dla transkacji repo doprowadziło do braku płynności i niewypłacalności.

Ievgenii Sinevych

Chciałbym dodać jeszcze o rozprzestrzenianiu się kryzysów. Otóż, rozprzestrzenianie się kryzysów jest kluczowym elementem dla rozpoznania stanu niestabilności finansowej. Następuje ono różnymi kanałami (contagion effect). Rynek międzybankowy stanowi tło rozważań o ryzyku systemowym w kontekście przenoszenia zagrożeń kanałem płynności. Podkreśla się związek pomiędzy płynnością finansową poszczególnych instytucji (funding liquidity) a płynnością rynku (market liquidity) i rolą banku centralnego, jako kredytodawcy ostatniej instancji. Utrata płynności finansowej przez jeden bank nie oznacza, że zdarzenie to nabierze wymiaru systemowego. Ryzyko zarażania przenosi się w sektorze bankowym poprzez kanał płynności, wywierając kolejno wpływ sferę realną na gospodarki, na kilka sposobów:
1) Deponenci, którzy nie są w stanie dokonać rozróżnienia pomiędzy bankami w dobrej i złej kondycji finansowej (asymetria informacji),
w razie wystąpienia trudności jednej z instytucji należących do sektora, mogą chcieć uprzedzić przewidywane postępowanie pozostałych wierzycieli i zacząć masowo wycofywać wkłady.
2) Wzajemne ekspozycje kredytowe banków o bardzo krótkim terminie zapadalności (najczęściej jednodniowe) mogą zostać szybko wstrzymane, w razie wystąpienia nieprzewidzianych i niekorzystnych zdarzeń (bezpośredni kanał transmisji). Utrata płynności jednej instytucji, mogąca potencjalnie doprowadzić do jej upadłości, powoduje, że banki, które posiadają wzajemne ekspozycje, również mogą upaść, w wyniku potencjalnego zmniejszenia zasobów płynności całego sektora.
3) Rynek może antycypować występowanie ryzyka bezpośredniego zarażania, pomimo że faktycznie nie ma ono miejsca. W rezultacie, banki nakładają na siebie niskie limity kredytowe i podnoszą koszt pozyskania pieniądza (pośredni kanał transmisji). Nawet, gdyby nie wystąpił run na banki i nie istniałyby wzajemne ekspozycje kredytowe pomiędzy bankami, ryzyko systemowe mogłoby zmaterializować się w wyniku nagłej wyprzedaży aktywów przez kolejne banki, co nie pozostałoby bez wpływu na ceny tych aktywów i dalsze pogorszenie sytuacji finansowej sektora.

Iryna Savchenko

Próbując również odpowiedzieć na pytanie „jak przeciwdziałać rozprzestrzenianiu się efektu zarażania”, warto przede wszystkim rozróżnić pojęcie efektu zarażania i transmisji kryzysu. Biorąc pod uwagę kwestię międzynarodową, ciągle poszukuje się odpowiedzi na pytanie: czy istnieje możliwość wpływania danego państwa na kondycję gospodarczą innego kraju? Oczywistym jest fakt, że otwarcie gospodarki może doprowadzić zarówno do pozytywnych jak i negatynych skutków po stronie partnerów inwestycyjnych i handlowych. Takie właśnie przekazywanie sygnałów o kondycji gospodarczej jest określane mianem transmisji. Jak twierdzi Kindleberger, niewiele kryzysów ma czysto krajowy charakter, boomy i załamania wiążą się ze sobą na poziomie międzynarodowym. Wpływ na transmisję impulsów koniunkturalnych ma również wymiana towarów i usług oraz przepływy kapitałowe. Współcześnie coraz trudniej jest wyjaśniać kryzysy finansowe na podstawie tradycyjnych czybników, gdyż są one niewystarczające. Dlatego pojawiło się pojęcie zarażania kryzysami. Odnosi się ono do załamań na rynkach finansowych spowodowanych przenoszeniem negatynych impulsów gospodarczych, a także specyficznego charakteru oddziaływania rynków finansowych na gospodarki poszczególnych krajów. Więc czy istnieje różnica między pojęciami: „transmisja” a „zarażanie”? Można zaobserwować, iż terminy te są stosowane zamiennie, i prowadzą do tych samych skutków. Jednak podstawową różnicą między nimi jest sposób ich przebiegu. Po-pierwsze jest to charakter powiązań, który ułatwia przeniesienie kryzysu, czyli kanały transmisji/zarażania, bądź nośniki sygnałów kryzysowych, z kolei zarażanie jest traktowane w kategoriach rozprzestrzeniania szoków, które ciężko wytłumaczyć stanem gospodarek. Może się odnosić do globalnego rynku finansowego, systemów kursów walutowych itd. Po-drugie, jest to szybkość przenoszenia załamań gospodarczych. Posiadanie nowoczesnych technologii na rynkach finansowych sprawia, że przenoszenie negatywnych impulsów następuje bardzo szybko i gwałtownie, natomiast w przypadku handlu międzynarodowego wymaga to dłuższego czasu. I po-trzecie – jest to wielkość zjawiska (ilość państw dotkniętych kryzysem z powodu przenoszenia sygnałów kryzysowych). W tym przypadku transmisja przebiega stosunkowo wolno, a więc skala nie powinna być bardzo duża. Natomiast w przypadku zarażania, kanałem rozprzestrzemniania może być każdy czynnik, który ma wpływ na działalność gospodarczą. Można więc śmiało stwierdzić, że kanał zarażania jest zjawiskiem bardziej dynamicznym niż transmisja, ponieważ jest on ściśle powiązany z głównymi wskaźnikami makroekonomicznymi, co powoduje, że skala zmienności koniunktury podowowana w ten sposób może być większa w stosunku do przyczyn ją powodujących.

Iryna Savchenko

Rynek międzybankowy odgrywa dużą rolę w transformacji kryzysu. W 2008 roku, gdy doszło do eskalacji kryzysu, zwiększył się LIBOR i LIBID. Impulsy Lehman Brothers wpływały na banki komercyjne i banki centralne. Zabrakło płynności . Wzrost spread (różnica między 3-miesięczną stawką LIBOR i oprocentowaniem obligacji skarbowych). We wrześniu 2008 roku wynosił 3,3 punkty proc., a w 207 – 0,2 punkty proc. Czyli wzrosły 16-krotnie koszy finansowania rynku międzybankowego.
09.2008 doszło do masowego przerzucania środków z banków komercyjnych do banków centralnych, bo banki nie chcieli sobie wzajemnie pożyczać, a rachunek w EBC cechuje się stabilnością. Banki ze sobą konkurują, ale też współpracują.
W II fali kryzysu były wycofywane środki z Hiszpanii, Włoch, Francji, Grecji, Portugalii, i transferowano je do banków niemieckich. Banki wycofywały swe środki z krajów zagrażających bankructwem.
Podjęto więc próby działań zaradczych w ramach rynku międzybankowego:
• Działania FED i Quantitative Easing 1. – Wykup przez FED obligacji od banków komercyjnych I przełożyły sięna wzrost rezerw banków amerykańskich.
• Quantitative Easing 2. – ponowienie tej akcji przez FED
• Twist – obligacje krótkoterminowe zamieniano na długoterminowe instrumenty finansowe. Programy te trwają do dziś.
• EBC podjął działania nazywane LTRO1 (Longterm Refinancial operation 1) LTRO2 – skup obligacji przez EBC. Użyczył pożyczki – 458 bankom komercyjnym.

Iryna Savchenko

Przepraszam jeżeli poruszyłam już omówioną powyżej tematykę Embarassed

Tetiana Dembitska · Gość

Chciałabym jeszcze tak dla ogólnej informacji wspomnieć jakie mogą być kanały zarażania.

Więc tak, pierwszym z nich jest innowacje finansowe, czyli wykorzytywane przez banki CDO i CDS.
Następny to rynek akcji (spadek cen akcji prowadzi do zmniejszenia konsumpcji)
Załamanie na rynku międzybankowym, co z kolei doprowadziło do spadku zaufania.
Dostosowanie bilansu banku (chodzi tutaj o to, że straty na jednym banku prpwadzą do wyprzedarzy na innych rynkach swoich aktywów).
Rynek walutowy (osłabienie niektórych walut emerging markets, umocnienie walut uważanych za bezpieczne).
Mniejszy popyt spowodował zmniejszenie wymiany handlowej (spadek optymizmu konsumentów).
Niewypłacalność państw (jej wyrazem jest soveregin risk).

MalgorzataWoch

W nawiązaniu do wspomnianego przez Jankę Too big to fail, czy wiecie, że po raz pierszy OFICJALNIE użyto tego sformułowania w 1984 r. Teoria ta ma więc długą historię, wciąż jest popularna (obecna sytuacja na rynkach, zwłaszcza międzybankowych nie pozwala jej tej popularności utracić) i dorobiła się nawet kilku przekształceń, które również oddają pierwotne znaczenie, jak np.: "too big to manage", " too big to regulate", "too complex to understand", i w końcu "to risky to exist".
Tak silne usieciowienie i połączenia banków, wielokrotnie potwierdzane przez szefów rządzów, dyr. MFW, ekonomistów świadczą o wielokanałowości zarażania się kryzysem.
Kanałów mamy łącznie pięć, wydawałoby się, że nie wiele, niestety jednak ich wieloaspektowość (waluty, papiery wartościowe, rynek międzybankowy, instrumenty pochodne, powiązanie handlowe) pozwoliła na to, że sięgnęły one aż do sfery realnej gospodarki rozwijając kryzys i tam.

LiliMargaryan

Przede wszystkim upadek Lehman Brothers wywołał wieloaspektowe efekty. Po pierwsze doszło do gwałtownych spadków na rynkach akcji- kolejny kanał zarażania= ceny akcji i ich spadek doprowadził do zmniejszenia konsumpcji. W wyniku którego po ujawnieniu się skali zaangażowania w ryzykowne aktywa doszło do załamania na rynku międzybankowym- kolejny kanał zarażania.
Ostatecznie w wyniku bardzo niskiej płynności na rynku międzybankowym, pojawiły się znaczące i duże problemy z pozyskaniem kredytów. Dodatkowo, spadek wartości CDOs, i w rezultacie niemożność wykorzystania ich jako zabezpieczenia dla transakacji repo, repo 105 doprowadziło do braku płynności i niewypłacalności.